กราบที่พึ่งของฉัน

ตารา สาระ
๑๓ สิงหา. ๒๕๓๘


พุทธัง ให้แจ้ง
ธัมมัง ให้สว่าง
สังฆัง เบิกทาง ให้สว่างดังดวงแก้ว

....

ฉันสำรวมกาย วาจา ใจ
นั่งลงเบื้องหน้าพระพุทธปฏิมา
กราบลงด้วยการถึงพร้อมแห่งองค์ห้า
แล้วทำใจที่อ่อนล้า ให้รำงับ
จากนั้น ฉันเริ่มนับ หนึ่ง สอง หนึ่งสอง...
เมื่อใจสงบพอ
ฉันเริ่มตริตรองธรรม
ชีวภาพ เกิด-ดับ
ฉันเริ่มรู้จักที่จะกำหนดรู้..

ความเป็นที่ผ่าน เหมือนฝันที่ล่องลอย
อยู่กับโลกธาตุที่เป็นจริง
ไม่มีวัตถุใดที่ฉันจะสามารถเอื้อมหยิบมาครอบครองได้
จนแม้กระทั่งนามธรรมที่ฉันระลึกรู้อยู่

ฉันเริ่มเปล่งคำภาวนา
พุทธํ สรณํ คจฺฉามิ
ธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิ
สงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ

พุทฺโธ เม นาโถ พระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งของฉัน
ธมฺโม เม นาโถ พระธรรมเจ้าเป็นที่พึ่งของฉัน
สงฺโฆ เม นาโถ พระสังฆเจ้าเป็นที่พึ่งของฉัน

จบคำภาวนา ใจฉันชื่นเย็น
รับความรู้สึกได้ว่า ฉันมีที่พึ่งอันสูงสุด

ฉันไม่ได้สวดอ้อนวอนขอต่อพระรัตนตรัย
ถึงสิ่งที่ฉันอยากให้มีให้เป็น
แต่ฉันภาวนาเพื่อให้เห็นแสงสว่างส่องนำทางชีวิต
....
ฉันคิดได้แล้วว่า ไม่มีสิ่งอื่นใดเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ
ศรัทธาในที่พึ่งของฉันก็ไม่คลอนแคลน
เพราะภายในเขตแดนดวงใจฉัน
ได้รู้เห็น ต า ม ค ว า ม เ ป็ น จ ริ ง