หญิงสาวเมรัย

มทิรา กามา


ดีกรีของเธอ ยี่สิบสองลมหนาว-ร้อน
และหลายดอกน้ำค้างเปื้อน

รูปทรงของเธอ สามสิบสี่ ยี่สิบสี่ สามสิบหก
ผิวสีของเธอดังน้ำปลุกปลอบสวาท

ดอกลมหนาวพัดพลิ้ว รวยริน
เมรัยสาวซับซาบสืดเข้าทรวง
อกใจไหวสะท้าน สะท้อนและสะเทือน
ท้องน้อยกระเพื่อม มดลูกขยับย้ายเยื้อง

เธอไม่อยากแหงนหน้าเบิ่งตาแลดวงดาวที่ลอยฟ้า
แต่ชอบชมพระจันทร์

วันหนึ่ง เธอเก็บดาวที่ตกได้ดวงหนึ่ง
เธอรู้สึกซึ้ง ชอบใจแล้วเก็บไว้ใต้กลิ่นชื้นของเส้นผม

กาละ, ทางเธอทำดาวตกหล่นไปกับสายน้ำชื่อ อนัตตา
ฟ้าใหม่ เมรัยในตัวเธอเมาตัวเอง
เธอคบเพื่อนชื่อ ตัณหา
แล้วพรรคพวกของตัณหาอีกหลายคน
ชักชวนเธอไปสู่เส้นทางอิสระในตัวตน
ตามใจตัวเอง

สังคมนิยมวัตถุและสนิทแวดล้อม
เคลือบและครอบคลุมขณะจิตเธอไว้
เธอเดินไป

เมรัยสาวไม่สนใจชีวิตที่หกรินรด
ดอกน้ำค้างที่กำลังเสพสังวาสอยู่กับยอดหญ้า
และเหลืองเบญจมาศดอกแกมเศร้า