บันทึกกถา ๓

บันทึกกถา : บดเอื้องจินตนาการฝันระหว่างคืนวันแห่งชีวิตในคำถ้อยต่อเนื่องของใจ
ธาร อภิญญา

๒.

“เป้าหมายของการเขียนหนังสือ คือ การสร้างสรรค์
แสวงหาการสร้างสรรค์จากความเปลี่ยนแปลง”

(โก้วเล้ง- เดียวดายใต้เงาจันทร์)

ในห้วงเหมันตฤดู
ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับตัวตนฉันอย่างมากมาย
เป็นอารมณ์ชื่นชอบ ใฝ่ฝันและเป็นระยะของดอกรักกำลังผลิบาน
รับแสงงามของอาทิตย์

จนกระทั่งแสงร้อนแรกแผดกล้าจากกำลังแห่งรักรุมเผาจนไหม้กรอบ
ในเดือนแห่งฤดูฝน น้ำท่วม,

จากกำลังแห่งสุขทุกข์ที่สุมรุมเข้า ทำให้ฉันเห็นความแปรเปลี่ยนไป
ของสรรพสิ่งธรรมดาของโลกอย่างจะแจ้งด้วยจิตวิญญาณ

ฉันเห็น – เหล่านั้น เกิด ดับ, เกิด ดับ
อย่างทรมานใจและปลดวาง
แต่บางครั้งเท่านั้นที่สามารถปลดวาง
จิตรู้สึก ระลึกรู้ขึ้นได้ว่า
ฉันควรบันทึกกถาแห่งชีวิตไว้กับโลกบ้าง
กระทำให้เห็นเป็นรูปรอยอักขระว่า
ฉัน เคยมี เคยเป็น เช่นใดบ้าง

ฉันได้บอกเล่ากับคนรักว่า การเปลี่ยนแปลง คือตำนานชีวิตของฉัน
เธอและสรรพสิ่งในโลกที่ฉันได้พบ ได้รู้จัก
เป็นการเกิดขึ้น ดำรงอยู่ และดับไป
ฉันรักการเรียน การอ่านและการเขียนหนังสือ
เธอก็รักหนังสือเช่นเดียวกับฉัน
เรารู้จักกันเพราะรักหนังสือ
ฉันจึงเรียกหนังสือว่า “หนังสือ คือความรักนั้น”
เราซื้อหนังสือมาแลกเปลี่ยนกันอ่าน
เก็บรักษาหนังสือของกันและกัน
เธอบอกว่า ชอบอ่านมากกว่าเก็บไว้
ฉันเลยเก็บหนังสือที่เราต่างซื้อกันมาอ่าน.. โดยลำพัง
วันนั้น ฉันซื้อ “เดียวดายใต้เงาจันทร์ ; โก้วเล้งรำพัน”
ทีข้างตลาดกิมย้ง หาดใหญ่, กำลังยืนอ่านอยู่ข้างรถ,
ช่วงวันตั้งแต่เช้าของวันนั้น เธอโกรธฉันอยู่ ไม่พูดคุยด้วย
แต่เมื่อเธอเห็นฉันถือหนังสือเล่มใหม่ยืนอ่านอยู่
เธอก็รี่เข้ามาหาพูดขอหนังสือไปอ่าน
ฉันยื่นให้เธอ
เธออ่านไปตลอดการเดินทางกลับด้วยอารมณ์ชื่นบาน
ฉันดีใจที่สามารถทำให้เธอกลับมาพูดคุยและยิ้มให้..

ฉันบอกกับเธอว่า จะทำหนังสือสักเล่มหนึ่ง
และเขียนบทกวี เรื่องสั้น นิยาย ตำนานชีวิตของเราไว้ให้อ่านกัน
เธอบอกว่า นั่นอยู่ที่การสร้างสรรค์ และความเปลี่ยนแปลง
....
เธอจากไปในคืนฝนตกหนัก

..........