ไม่เหมือนผีเสื้อ

มทิรา กามา
๐๑.๓๖ น./๗ มีน. ๒๕๓๙


ฟัง-- เธอบอกว่า- เธอมีอิสระ
เธอจะบิน บิน บินไปด้วยใจของเธอเอง- - ,

นั่งมอง-- เธอเริงร่าบินฝ่าสายลม
ท่ามกลางแดดเปรี้ยง เหงื่อตก หน้ามืด
ปีกอ่อนล้า ผลัดตกลงในดงไม้หนาม

เธอเจ็บ ที่ปีกมีบาดแผล
แต่ไร้เลือดไหลซิบ
เธอพยายามที่จักหันมองปีกบอบบาง
เห็นได้เพียงลางเลือน
ตายังฝ้ามัว

เธอรู้สึกถึงหนามไหน่ที่เกี่ยวติดตัว
แต่เพียงแค่รู้-มือเธอเอื้อมไปไม่ถึง

เธอรู้สึกทรมาน- ดิ้นรน
ยิ่งขยับเคลื่อนไหวร่างปีกบางยิ่งฉีกขาด

เธอเหนื่อยล้า- แต่มีใจฮึดสู้ดิ้นรน
ดิ้นรน ดิ้นรน อีกหลายครั้งของความพยายาม---,

พูดให้ฟัง-- เธอเพลิดเพลินในอิสระมากพอแล้ว
ปล่อยให้หนามแหลมของสังคมหยุดเธอไว้บ้างก็ดี-,

นั่งคิด-- ไม่นานเธอคงพ้นจากพันธนาการนั้นได้อีกครั้ง
อีกครั้ง และอีกหลายครั้ง

เห็น-- ลมพัดมาแล้ว-
เธอหลุดล่องลอยว่ายฟ้าไปอีกครั้ง---